چرا هواپیماها برای مسافران چتر نجات ندارند؟
سوالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که چرا چتر نجات هواپیما را برای تک تک مسافران قرار نمی‌دهند تا در صورت لزوم از آن‌ها استفاده کنند؟ در این متن به پاسخ این سوال پرداخته ایم؛ با ما همراه باشید. با اینکه شما شاید عاشق پریدن با چتر باشید، باید بدانید که وقتی یک چترباز می‌پرد، هواپیما حدودا 80 تا 110 مایل در ساعت سرعت دارد. علاوه بر آن، وقتی چتربازی از هواپیما می‌پرد، ارتفاع آن حدودا بین 10 تا 13 هزارپایی است، در حالیکه چتربازانی که از جایگاه ثابتی می‌پرند، ارتفاعی 3500 پایی دارند که در مقایسه با هواپیما بسیار پایین است.
این را نیز باید بدانید که چتربازان مبتدی سقوط آزاد از هواپیما، معمولا با دو مربی کار می‌کنند و به تنهایی این کار را انجام نمی‌دهند. حتی آن‌هایی که از نقطه ثابت با چتر می‌پرند، حداقل یک آموزش 4 ساعته می‌بینند و در بیشتر مواقع، دفعات اول به همراه شخصی که به اصطلاح به او کمکی می‌گویند پرواز می‌کنند؛ کار ساده‌ای نیست!
زمانی که یک چترباز از هواپیما می‌پرد، این کار را تنها یا در گروهی کوچک انجام می‌دهد. زمانی که این گروه بخواهند از هواپیما بپرند، باید فاصله‌ای بین 200 تا 500 متر داشته باشند؛ معمولا اینطور حساب می‌شود که فردی که اول پریده، باید 45 درجه پشت هواپیما باشد و چندین ثانیه از فرد دوم فاصله داشته باشد.
چتربازان حرفه‌ای همچنین ممکن است ریسک بیشتری بکنند. آن‌ها که احتمال دارد در ارتفاع 15 هزار پایی بپرند، ممکن است به هیپوکسی (کمبود اکسیژن) دچار شوند که بسیار خطرناک است. همچنین برخی از چتربازانی که در این ارتفاع می‌پرند، با خود کپسول اکسیژن حمل می‌کنند. علاوه بر آن، هر چتر نجات هواپیما حدودا 19 کیلوگرم وزن دارد و البته گران قیمت نیز می‌باشد.
یکی از محبوبترین هواپیما‌های تجاری یا مسافربری خانواده بوئینگ 737 است. مثلا بوئینگ 800-737 می‌تواند حدودا 200 نفر را از جمله کادر پرواز در خود جای دهد. با اینکه سرعت‌ها متفاوت هستند، اما این بوئینگ می‌تواند حدودا 600 مایل در ساعت در ارتفاع 35 هزار پایی پرواز کند. این سرعت و ارتفاع با هم کار را برای پریدن با چتر بسیار سخت می‌کند.
